5.

به كدامين رفتارت توجه كنم...

از اين دوگانگي بيرون بيا...

بگذار صادقانه بشناسمت...

4.

عکست ازتومهربانتراست...

سکوت ميکند تاتمام ناگفته هارابگويم برايش...

ميگذاردسبک شوم ازعقده هاي نامهربانيت...

رفتي و مرا با دلتنگي هايم تنها گذاشتي !

رفتي در فصلي که تنها اميدم خدا بود و ترانه و تو که دستهايت سايه باني بود بر بي کسي هاي

من ...

تو که گمان مي کردم از تبار آسماني و دلتنگي هايم را در مي يابي

تو که گمان مي کردم ساده اي و سادگي ام را باور داري 

و افسوس که حتي نمي خواستي هم قسم باشي ...

افسوس رفتي ..

. ساده ، ساده مثل دلتنگي هاي من و حتي ساده مثل سادگي هايم !

من ماندم و يک عمر خاطره و حتي باور نکردم اين بريدن را

کاش کمي از آنچه که در باورم بودي ، در باورت خانه داشتم !

کاش مي فهميدي صداقتي را که در حرفم بود و در نگاهت نبود 

کاش مي فهميدي بي تو صدا تاب نمي آورد ...

رفتي و.........

 گريه هايم را نديدي و حتي نفهميدي من تنها کسي بودم که ....

قصه به پايان رسيد و من هنوز در اين خيالم که چرا به تو دل بستم

و چرا تو به اين سادگي از من دل بريدي ؟!!  

که چرا تو از راه رسيدي و بانوي تک تک اين ترانه ها شدي ؟!!

ترانه ها يي که گرچه در نبود تو نوشته شد اما فقط و فقط مال تو بود که سادگي ام را باور

نکردي !  

گناهت را مي بخشم ! مي بخشمت که از من دل بريدي و حتي نديدي که بي تو چه بر سر اين

ترانه ها

مي آيد !   

نديدي اشک هايي را که قطره قطره اش قصه ي من بود و بغضي که از هرچه بود از شادي

نبود !

بغضي که به دست تو شکست و چشماني که از رفتن تو غرق اشک شد و تو حتي به اين اشکها

اعتنا

نکردي !  

اعتنا نکردي به حرمت ترانه ها يي که تنها سهم من از چشمانت بود !  

به حرمت آن شاخه ي گل سرخ که لاي دفتر ترانه هايم خشک شد !

به حرمت قدمهايي که با هم در آن کوچه ي هميشگي زديم !

به حرمت بوسه هايمان ! نه !

تو حتي به التماس هايم هم اعتنا نکردي !

قصه به پايان رسيد و من همچنان در خيال چشمان سياه تو ام که ساده فريبم داد !

قصه به پايان رسيد و من هنوز بي عشق تو از تمام رويا ها دلگيرم !

یاد گرفته ام که دیگر دل به کسی نبندم

و مهمتر از همه یاد گرفتم که با یادت زنده باشم و زندگی کنم

اما هنوز یک چیز هست ...که یاد نگر فته ام

که چگونه

برای همیشه خاطراتت را از صفحه دلم پاک کنم

و نمی خواهم که هيچ وقت یاد بگیرم

تو نگرانم نشو

 "فراموش کردنت" را هيچ وقت یاد نخواهم گرفت   

I learned that someone other heart Nbndm

And above all I learned that life right now and I can live

But still ... that is one thing I remember prospective Fth

How

Remember the memories I do I clear my page

And would not learn that any time

Do you Ngranm

  "Forget Krdnt" was not going to remember any time 

 salam beafroozjan ke alan dare in veblogo mikhon

   ........................................................................................

سلام مهربونم

میدونم که نمیایی این حرفارواینجا بخونی  

ایناروواسه تو نمینویسم فقط واسه دل خودم مینویسم

مینویسم که سبک بشم مینویسم تا آروم بشم

اینارو موقع دلتنگیام مینویسم موقع خوشیام

مینویسم که خودم یادم نره چیاتوی دلم بوده

مینویسم تا دلخوریام از تو توی دلم نمونه

نمیدونم امشب یه حسی دارم

یه حسی که نمیدونم چیه

دلشوره بهش میگن یا دلتنگی !

اخه چندوقتی میشه گیجم بهم نخند

آخه دیگه نمیتونم بااطمینان بگم چه حسی دارم

چی دلم میخواد وچی دلم نمیخواد

ننویسم که دلم واست تنگ شده

اما نشد خودمو که نمیتونم گول بزنم میتونم؟

!
به هرحال هرجاباشم دلم پیش توئه مهربون

هرچند ازت  کیلومترهادورباشم

کاش می شد من به جای تو می رفتم

در نگاهم خیره شدی ... کمی بغض در چشمانت پیدا بود...

اما تو... گفتی دیگر بس است این

زندگی.... دیگر خسته بودی ... از من و با من بودن ...

ازتمام نگاه هایم ... دیگر از من دل بریده

بودی نمیتوانستم باور کنم.. بی تکیه گاهی ر ا ... نبودن

ان دستان پر مهر و محبت را ... نبودن

ان چشمان زیبا را... نمیدانستم نبودنت را ... چه چیز را باید باور کنم...

 ازدست دادن عشق

را...از دست دادن کسی که عمری عاشقانه مثل بت میپرستیتمش.... یا

 فقط میدانستم من

شکسته شدم... باختم... درزندگی...در رویا... حتی ت و خیال خام بچه گانه ام...

دیگر امیدی

نیست دستانم تنهاست.... جسمم بی تکیه گاه ست... اما چگونه باور کنم... مرگم را...

بی تو بودن

را... خودکشی زندگی ام را...چگونه باور کنم... بغض نگاهت را...چگونه باور کنم...

 رفتن بی

بهانه ات را...چگونه باور کنم... چگونه باور کنم جدایی را...ان انتظارتلخ را...

 ان دور شدن

نگاهمان...دستانمان... حتی دور شدن قلب و احساسمان....

من چگونه باور کنم دیگردستی نیست

که دستانم را از منجلاب زندگی بیرون کشد...

چگونه باور کنم که دیگر ان نگاه عاشقانه نیست

که بدرقه ی راه زندگی ام باشد... اه ای خدایم

چگونه باور کنم که تنهایم و تنهاییی قسمت من

است.... تو بگو... ای خدایم چگونه باورکنم................

روزی که عشق را قسمت کردند پرواز را به تو دادند ....

قفس را به من ساز را به تو دادند ....

غم را به من و من تشنه ی کویر دشت بارانم .....

مانند طایفه ی خاک می مانم و دشمن طوفان

 من هر شب این ساز را به بهانه ی تو به صدا در می آورم 

  مرا این گونه آزردن خدا را خوش نمی آید

چشم هايم را به آسماني که خدايت در آن است دوخته ام و دستهای

 خسته ام را سوی او ‏دراز

کرده ام و از تو می خواهم که بیایی و مرا از عطر نفسهایت لبریز کنی بیایی

 و مرا به ‏سرزمين

آب هاي نقره اي ، به سرزمين آرزوها ببری و امشب باز به گذشته مینگرم

آنجا ‏که در اوج نا

امیدی سر راهم قرار گرفتی و با نگاهت قلب یخ بسته ام را گرما بخشیدی

و ‏امشب چون گذشته

تمام حرفهایم برای توست آه...پس کي مي آيي چشمهای خسته ام ‏انتظار

 آمدنت را می کشند؟

چطور

  هنوز پرنده داره هوای پرواز  ؟ چطور هنوز قناری سر می ده بانگه آواز ؟

مگر خبر ندارن تو رفتی از کنارم چرا بهت نگفتن بی تو چه حالی دارم؟

به چشم خسته ای من آسمون از سنگ شده لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده

آفتاب نشسته روی گلهای سرخ قالی خیال تو کنارم تو این اتاق خالی

عطر تنت پیچیده توی اتاقه خوابم با تو چه جون گرفته ترانه های نابم

از تو هزار تا قصه چه عاشقانه ساختم قلبه پر از غرورو چه عاشقانه باختم

به چشم خسته ای من آسمون از سنگ شده لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده

اسمت به روی لبهام سوی ترانه هامه بغضه گرفته ای عشق تو غربته صدامه

قلبه پر از سکوتم دلتنگ از این تنهایی بی تو ببین چه سرده تابستونه تنهایی

به چشم خسته ای من آسمون از سنگ شده لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده